W tynkach wapiennych każdy ze składników pełni specjalną rolę. Cement nadaje zaprawie wczesną wytrzymałość mechaniczną, poprawia mrozoodporność, a wapno nadaje tynkom elastyczność oraz paroprzepuszczalność. Tynki, gdzie jednym z materiałów wiążących jest wapno są jedynymi, w których występuje efekt samozabliźniania się mikropęknięć.

Uniwersalność tynków cementowo-wapiennych to możliwość stosowania ich zarówno na zewnętrz, jak i wewnątrz budynku, w pomieszczeniach suchych (pokoje, salony, klatki schodowe, piwnice, garaże) lub o dużej wilgotności (kuchnia, łazienka, pralnia).

Uniwersalność oznacza również, że bez stosowania chemicznych
środków adhezyjnych i gruntujących poprawiających przyczepność tynków do podłoża, tynki cementowo-wapienne dają się nakładać zarówno na podłożach betonowych, jak i z cegły silikatowej, ceramiki czerwonej, bloczków betonowych oraz bloczków betonu komórkowego. Dodatkowo oferują one odporność na korozję
biologiczną (grzyby, algi etc).

Tradycyjne tynki cementowo-wapienne są tynkami trójwarstwowymi. Każda z warstw w tym systemie pełni specjalną funkcję (Tabela). Wytrzymałość obrzutki powinna być tak dobrana, aby jej wytrzymałość na ściskanie nie przekraczała wytrzymałości podłoża.

 Wniosek z tego jest taki, że dla materiałów bardziej porowatych, mniej wytrzymałych należy zwiększać ilość wapna w obrzutce. Również w okresach letnich należy zwiększyć dawkę wapna w zaprawie, gdyż poprawia to zdolność zaprawy do utrzymywania wody. Ta cecha wapna szczególnie jest przydatna przy pracach w wysokich temperaturach, gdy parowanie wody jest większe niż zazwyczaj.

Utrzymanie urabialności zaprawy na odpowiednim poziomie gwarantuje uzyskanie odpowiedniej przyczepności tynku do podłoża. Dla każdej warstwy, zarówno tynków wewnętrznych, jak i zewnętrznych, zalecana jest inna granulacja piasku. Optymalne wartości podane są na rys. 1. Granulacja piasku odgrywa dużą rolę w wielkości tworzących się kapilar. Największe są w warstwie tuż przy murze (obrzutka), a najmniejsze w warstwie zewnętrznej (gładź).

W tynkach wielowarstwowych wykorzystuje się zjawisko podciągania kapilarnego cieczy. Dzięki temu tynki wielowarstwowe są naturalną pompą ssącą odciągającą z murów wilgoć. Ale nie tylko.

Pierwsza warstwa, bardziej porowata niż pozostałe, jest doskonałym miejscem do magazynowania soli bez uszkodzenia tynku.

Kolejne warstwy są bardziej elastyczne (rośnie ilość wapna), a przez to są one zdolne do kompensowania naprężeń pojawiających się przy rozroście kryształów soli. Zapobiega to powstawaniu pęknięć tynku. Gdy po latach funkcjonowania opisanego mechanizmu wyczerpią się zdolności do dalszego magazynowania zanieczyszczeń, należy tynk skuć do podłoża i położyć go od nowa.

Trwałość tynków cementowo-wapiennych i wapiennych szacuje się na minimum 50-80 lat.