Ściany wewnętrzne można tynkować przez cały rok, nawet zimą. Wystarczy tylko pamiętać o kilku zasadach, co pozwoli uniknąć przykrych niespodzianek w postaci popękanych lub odpadających tynków czy odbarwień.

Ostateczny kształt, kolor oraz wygląd ścian wewnętrznych i sufitów zależą przede wszystkim od prac tynkarskich. To ważny i integralny element prac budowlanych, zarówno przy budowie, jak i generalnym remoncie domu, czy mieszkania.

Kiedy można tynkować?

Fot. Lafarge. Prace tynkarskie najlepiej prowadzić w temp. od +5 do +25°C

Prace możemy rozpocząć po okresie osiadania i skurczu murów, czyli optymalnie od 3 do 6 miesięcy po zakończeniu prac przy stanie surowym. W tym czasie budynek powinien już wstępnie osiąść. Podłoża żelbetowe i betonowe wymagają odczekania co najmniej 2 miesięcy. Pamiętajmy również, że tynkowanie ścian wymaga określonych warunków atmosferycznych: nie wolno tynkować przy temperaturze niższej niż 5°C, i wyższej niż 25°C. Niższa temperatura doprowadziłaby do przemrożenia tynku, co z kolei prowadzi do jego nierównomiernego wysychania i powstawania przebarwień. Z drugiej strony, w okresie letnim należy unikać prac na suchych i rozgrzanych słońcem ścianach.

Jak przygotować podłoże?

Prawidłowe przygotowanie podłoża to istotny element prac tynkarskich. Idealna ściana powinna być równa, sucha i niepyląca. Ważne jest również, aby była szorstka i równomiernie chłonęła wodę, a podłoże było wolne od wykwitów oraz pozbawione rys i pęknięć. Wszelkie nierówności i zabrudzenia należy koniecznie usunąć przed przystąpieniem do pracy – tylko takie warunki zagwarantują nam optymalne rezultaty tynkowania. Pamiętajmy o osłonięciu oraz przytwierdzeniu, np. siatką stalową, wszelkich elementów metalowych i drewnianych. Elementy metalowe trzeba dodatkowo zabezpieczyć środkami antykorozyjnymi. Co ważne, w przypadku, gdy podłoże pod tynk jest wyjątkowo chłonne, jak np. beton komórkowy, czy pustaki silikatowe, zalecane jest wykonanie (na dobrze zwilżoną powierzchnię ściany) obrzutki z zaprawy wykonanej np. z cementu Lepo Lafarge i piasku w proporcjach 1:1. Taki zabieg znacznie zmniejszy jego chłonność.

O czym pamiętać przygotowując zaprawę?

Fot. Lafarge. Najpierw tynkuje się sufity, a potem ściany.

Podstawą zaprawy tynkarskiej jest odpowiednie dobranie proporcji poszczególnych składników, tak żeby uzyskała ona właściwą konsystencję. Aby zaprawa spełniała wszystkie wymagania, należy zawsze stosować dobre jakościowo składniki. Podczas jej zarabiania należy pamiętać o odpowiedniej kolejności mieszania – cement, piasek i 2/3 części wody mieszamy w pierwszej kolejności. Następnie powoli dolewamy resztę wody, aż do uzyskania wymaganej konsystencji. Należy pamiętać, że gotowa zaprawa utrzymuje swoje właściwości przez około 3 godziny. Po upływie tego czasu należy ją bezwarunkowo wyrzucić. Niedopuszczalne jest również dodawanie wody w celu jej ponownego użycia. To grozi niedostateczną wytrzymałością tynku, a co za tym idzie jego uszkodzeniem, pękaniem oraz odpadaniem.

Jak tynkować?

Kluczowym elementem jest prawidłowe przygotowanie mieszanki tynkarskiej. Musi ona być dobrana w całkowitej zgodzie z projektem oraz specyfikacją techniczną. Pod uwagę trzeba również wziąć zalecenia umieszczone na opakowaniu cementu. Należy pamiętać, że profile tynkarskie muszą być dobrane zgodnie z ich przyszłą funkcją oraz, że nie można dopuścić, aby za nimi powstała jakakolwiek pusta przestrzeń. Ponadto, na wszystkie miejsca narażone na pęknięcia trzeba – zgodnie ze specyfikacją techniczną – nałożyć siatkę tynkarską. Grubość gotowego tynku zależy od wielu czynników: podłoża, samej mieszanki, sposobu wykonania, jak również liczby warstw.

Możemy wyróżnić kolejne fazy układania różnych rodzajów tynków:

 – wykonanie obrzutki z rzadkiej zaprawy o grubości do 3 - 4 mm. Konsystencja obrzutki powinna odpowiadać 10 - 12 cm zanurzenia stożka pomiarowego;
– po uprzednim lekkim stwardnieniu obrzutki wykonywany jest narzut o grubości 8 - 15 mm. Gęstość zaprawy nie powinna przekraczać 9 cm zanurzenia stożka pomiarowego;
– kolejną warstwę stanowi gładź wykonywana z rzadkiej zaprawy z drobnym piaskiem
o uziarnieniu poniżej 0,25 - 0,5 mm. Zaprawa powinna być bardziej „tłusta” niż do narzutu, natomiast grubość gładzi wynosi zwykle 1 - 3 mm. Po stężeniu gładzi zaciera się ją packą drewnianą, stalową, lub drewnianą obłożoną filcem, zależnie od rodzaju wykończenia tynku.

Cement polecany do zapraw tynkarskich

Lepo – to cement murarski nie wymagający dodatku wapna ani plastyfikatorów. Został opracowany z myślą o zaprawach murarskich i tynkarskich, doskonale nadaje się również do prac wykończeniowych, np. wyrównywania podłoża pod posadzkę, czy innych drobnych remontów. Charakteryzuje się dobrą przyczepnością do podłoża oraz wysoką urabialnością, dzięki czemu przyspiesza tempo budowy, zmniejsza koszty wykonawcze oraz straty materiałowe powstające w trakcie prac murarsko-tynkarskich.

Szczegółowe informacje na temat cementu Lepo można znaleźć na stronie internetowej producenta: www.lafarge.pl